Ομοιοπαθητική

                           

                                                                
Η ομοιοπαθητική ιατρική είναι μία τελείως φυσική μέθοδος Θεραπείας που βασίζεται στον νόμο των ομοίων, τον οποίο πρώτος διατύπωσε ο Ιπποκράτης. Η ομοιοπαθητική στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις αμυντικές του δυνάμεις και αποικαθιστώντας τη διαταραγμένη του υγεία.

Για την ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά ασθενείς: ο

πάσχων άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν μια αδιαίρετη ενότητα αλληλοεπηρεαζόμενων ψυχικών, διανοητικών και σωματικών λειτουργιών. Εμπνευστής της ομοιοπαθητικής ιατρικής ήταν ο Γερμανός γιατρός Σαμουήλ Χάνεμαν.

Σαμουήλ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann) Ο μετέπειτα πατέρας της ομοιοπαθητικής, Σαμουήλ Χάνεμαν, είναι 24χρονών όταν, το Ι 779, αρχίζει να ασκεί την ιατρική στο Χέτσταντ του Σαξ. Λαμπρό μυαλό, μεταφράζει κατευθείαν από τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά και μι λάει με ευχέρεια γαλλικό, αγγλικό, ιταλικό και βέβαια γερμανικά, τη μητρική του γλώσσα. Ως γιατρός όμως έχει απογοητευτεί από τη φοβερή αναποτελεσματικότητα της ιατρικής του καιρού

του. Το Ι 790, μετά από έντεκα χρόνια ιατρικής άσκησης, παντελώς αναποτελεσματικής κατά τη γνώμη του, κλείνει το ιατρείο του και ενημερώνει τους ασθενείς του ότι στο εξής θα αφιερώσει όλο τον χρόνο και την ενέργειά του στον πειραματισμό και την έρευνα. Για να ζήσει την πολυπληθή οικογένειά του (απέκτησε έντεκα παιδιά) κάνει μεταφράσεις. "Ετσι, σ' ένα βιβλίο του διάσημου Άλμπρεχτ φον Χάλερ (Albrecht νοη Haller) ανακαλύmει την εξής παράγραφο: «Το φάρμακο καθαρό, χωρίς καμία πρόσμειξη, πρέπει πρώτα να δοκιμαστεί σε υγιείς οργανισμούς. Αφού βεβαιωθείτε για την οσμή και τη γεύση του, χορηγήστε μία μικρή δόση, επικεντρώνοντας την προσοχή σας στις επιπτώσεις: στον σφυγμό, στη Θερμοκρασία του σώματος, στην αναπνοή, στις εκκρίσεις. Στη

συνέχεια, με βάση τα συμπτώματα που καταγράψατε στον υγιή οργανισμό, Θα προχωρήσετε στα πειράματα σε πάσχοντες οργανισμούς». Η έννοια του πειραματισμού στον άνθρωπο, επαναστστική για την εποχή, απασχόλησε για καιρό τον Χάνεμαν. Εκείνο όμως που τον οδήγησε στη μεγαλοφυή ανακάλυψή του ήταν η μετάφραση μιας επιστημονικής ανακοίνωσης του διάσημου Βρετανού γιατρού Κούλεν (Cullen) για τον φλοιό της κιγχόνης. Πρόσφατα φερμένος από τη Νότια Αμερική, περιζήτητος εκείνη την εποχή για τη Θεραπεία του «διαλείποντα πυρετού» (από την κιγχόνη λαμβάνεται το κινίνο που χρησιμοποιείται σήμερα στην πρόληψη και τη Θεραπεία της ελονοσίας), ο φλοιός της κιγχόνης γίνεται αφορμή να διατυπωθούν πολλές Θεωρίες γύρω από τον τρόπο δράσης του. Ο Χάνεμαν δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το κείμενο που μεταφράζει, επειδή Θεωρεί πως ο φλοιός της κιγχόνης, που ήδη έχει χρησιμοποιήσει στον εαυτό του σε μία περί πτωση

πυρετού, είναι δηλητήριο. Ωστόσο, προχωρώντας ανακαλύπτει πως ο Κούλεν εξηγεί την αποτελεσματικότητα του φλοιού στον διαλείποντα πυρετό μέσω της «τονωτικής δράσης που ασκεί στο στομάχι». Η εξήγηση αυτή τού φαίνεται παράδοξη. Επηρεασμένος από τις ιδέες του Φον Χάλερ, αποφασίζει να πειραματιστεί στον εαυτό του, υγιή και απύρετο. Η περιγραφή αυτού του πειράματος αποτελεί το Θεμελιώδες κείμενο της ομοιοπαθητικής. Αποδεικνύει πως ο φλοιός της κιγχόνης μπορεί πράγματι να προκαλέσει στον υγιή τα συμπτώματα που υπο-τίθεται ότι θεραπεύει στον πάσχοντα. Ο Χάνεμαν, όπως όλοι οι σύγχρονοί του γιατροί, έχει μελετήσει το έργο του Ιπποκράτη και επομένως γνωρίζει τον περίφημο νόμο των ομοίων που είχε διατυπώσει πέντε αιώνες π.Χ.: «Όμοια ομοίοις εισίν ιάματα», δηλαδή με την εφαρμογή των ομοίων μπορούμε να περάσουμε από την κατάσταση της νόσου στην υγεία. Ο νόμος αυτός συνόψιζε τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων της αρχαίας ιατρικής, σύμφωνα με την οποία υπάρχει ομοιότητα ανάμεσα στην τοξική και τη Θεραπευτική δράση μίας                       

ουσίας. Επαναλαμβάνοντας το πείραμα σε φίλους, ο Χάνεμαν βεβαιώνεται πως τα αποτελέσματα από τη χρήση φλοιού κιγχόνης ισχύουν και για άλλες ουσίες. Σκέφτεται λοιπόν πως μέσω της μελέτης της δράσης μίας ουσίας σ' έναν υγιή οργανισμό μπορούν να προσδιοριστούν οι Θεραπευτικές ιδιότητες αυτής της ουσίας. Συμπληρώνει έτσι τον νόμο του Ιπποκράτη μέσα από τον πειραματισμό στον άνθρωπο. Το Ι 796, ο Χάνεμαν συγκεντρώνει τα αποτελέσματα εξαετούς έρευνας σ' ένα άρθρο που δημοσιεύει στο σημαντικότερο ιατρικό περιοδικό της εποχής: στην επιθεώρηση του καθηγητή Χούφε-λαντ (Hufeland). Το άρθρο του με τίτλο: «Δοκίμιο περί μιας νέας μεθοδολογικής αρχής για την ανακάλυψη των Θεραπευτικών ιδιοτήτων ουσιών που χρησιμοποιούνται στην ιατρική και εκτιμήσεις περί των μεθοδολογικών αρχών που ίσχυαν ώς τώρα» σηματοδοτεί τη γέννηση της ομοιοπαθητικής ιατρικής. Από το Ι 796, ο Χάνεμαν ξαναρχίζει την άσκηση της ιατρικής και γρήγορα έρχεται η αναγνώριση και η φήμη, αλλά μαζί ο φθόνος και η αμφισβήτηση. Αποδέκτης εκδηλώσεων άλ

λοτε λατρείας και άλλοτε μίσους, κατακρινόμενος από κάποιους συναδέλφους και υποστηριζόμενος από άλλους, αναγκάστηκε πολλές φορές να αλλάξει τόπο κατοικίας. Ακούραστος στη δουλειά, πειραματίζεται ασταμάτητα με νέες ουσίες και τελειοποιεί τη Θεραπευτική του μέθοδο. Πετυχαίνει την ίαση σε πολλές περιπτώσεις και βρίσκει μιμητές σε όλη την Ευρώπη. Από το Ι 796 ώς τον θάνατό του, το Ι 843 στο Παρίσι, ο Χάνεμαν οικοδομεί συστηματικά τη θεωρία του την οποία εκθέτει στο πιο γνωστό από τα βιβλία του, υ'Οργανον της Θεραπευτικής Τέχνης», που έκανε έξι συνεχείς επανεκδόσεις (η τελευταία μετά τον θάνατό του). Σε ηλικία 73 ετών δημοσιεύει το έργο του «Πραγματεία περί των Χρονίων Νόσων», μια σύνθεση

των παρατηρήσεων και των προβληματισμών του. Το Ι 830 χηρεύει και το Ι 835 παντρεύεται μια 30χρονη Γαλλίδα, τη Μελανί ντ' Ερβιγί, που είχε πάει στη Γερμανία να ζητήσει τις ιατρικές του συμβουλές. Εγκαθίσταται μαζί της στο Παρίσι, όπου ώς τον Θάνατό του, οκτώ χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να ασκεί την ιατρική, ξακουστός πια γιατρός, έχοντας κερδίσει την αναγνώριση όλων των αν-θρώπων που θεραπεύει και ανακουφίζει, αλλά και το μένος της Ιατρικής Ακαδημίας την οποία έχει φέρει σε δύσκολη Θέση.

    

Related Items ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ